دوباره شب ، سکوت ، تنهایی ، من و یک دنیا خاطره .
دوباره تنها شدم. باز دلم تنگ است. به اندازه ی غم یک گل پژمرده.
به اندازه ی سوز و تب یک دشت باران نخورده . همان اندازه که تشنه ای در بیابان عطش دنبال برکه ای می گردد یا ماهی ای که از آب بیرون جسته و اب را می جوید.

سکوت. تنهایی. فراق. خاطره. اشک.

این ها جهان من را می سازد. دنیای دل تنگ عاشقی که تنهاست اما همه دنیا هم اگر تنهایش بگذارند باز با یاد تو  تنهایی خودش را پر می کند. بله گاهی هم به درگاه خدا می نالد و شکوه می کند و بر سر سجاده نماز با صورت خیس به عرش می نگرد و با همان صورت بارانی شکایت خودش را به خدای خودش می فهماند اما زبان به اعتراض نمی گشاید و حتی می گوید خدایا از این که عاشقم نمودی تو را شکر می کنم.

می بینی چه دنیایی دارم؟ دنیای زیبای عاشقی. با آن که درد تنهایی قفسه سینه ام را تنگ می فشارد و گویی قلب را می خواهد از سینه بیرون اندازد، اما خوشتر دارم این درد را از بی دردی بی عشقی و بی محبتی. چه می دانم. شاید به قول تو خدا می خواهد عشق همیشه با سوختن همراه باشد. اگر چنین است بگو  آتش زند بر جان من آن سان که پروانه گرداگرد شمع می سوزد

داشتم تو سایتها میگشتم که این مطلبو دیدم

به خدا که اشکم در اومد به این فکر کردم که خدا این همه نعمت رو به ما داده و ما باز نا شکری میکنیم

برای خدا کاری داشت که روح مارو در کالبد کسانی مثل این کودک گرسنه قرار میداد؟

نه

کوین کارتر عکاس این عکس برای عکاسی از قحطی زدگان کشور سودان به آنجا رفته بود که در پشت تعدادی درخت صدای زمزمه واری شنید. وقتی به جستجوی آن پرداخت دختر لاغری را دید که تلاش می کرد تا خود را به مرکز غذا رسانی برساند. او دولا شد تا از آن کودک عکس بگیرد. در همین هنگام یک لاشخور در نزدیکی او به زمین نشست. او در حالیکه به دقت طوری رفتار می کرد که پرنده نترسد، خود را در شرایطی قرار داد تا بهترین تصویر را ثبت کند. او بعد ها اظهار کرد که 20 دقیقه در همانجا منتظر ماند تا عکسی بگیرد که در آن لاشخور پرهایش را گشوده باشد، اما این اتفاق هرگز نیافتاد. پس از گرفتن عکسهایش پرنده را فراری داد و همچنان می دید که دختر بچه به تقلایش ادامه می دهد. پس از آن به سایه درختی رفت، سیگاری گیراند و با خدایش حرف زد و گریه کرد. دختر او می گوید: «پدر پس از آن ماجرا دچار افسردگی شد، و همیشه می گفت که دلش می خواهد مرا در آغوشش بفشارد.»
درتاریخ 26 مارس 1993، روزنامه نیویورک تایمز این عکس را به چاپ رساند که کوتاه زمانی پس از آن توسط روزنامه های بسیاری تجدید چاپ شد.
کوین کارتر عکاس این عکس در 13 سپتامبر 1960 در ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی متولد شد. کوین با تعداد دیگری عکاس گروهی را راه اندازی کرد که از اتفاقات خبری آفریقای جنوبی عکاسی می کردند. طی این دوران آنها بسیاری از درگیری های و ماجراهای نژاد پرستانه کشورشان را عکاسی کردند.
او پس از دریافت جایزه پولیتزر برای همین عکس در ساعت 9 شب 27 جولای 1994، تقریبا یک سال پس از انتشار عکس خود کشی کرد.

ساعت حدود 3 صبح

 خوابم نمیبره گفتم بیام یه لاگ بزارم

ولی نمیتونم . هیچی به فکرم نمیرسه .قصه

 دو ماهی

رو دارم از گوگوش میشنوم و . . . 

من زنده ام به امید روزهای خوب با تو بودن

همچون رخ  مهتاب که افتاده است در آب دوستت دارموبین من و تو فاصله هاست

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد طلب عشق زهربی سر و پایی نکنیم

چه کنم با دل بی سر و سامان        چه   کنم   با غم   بی   پایان

 چه  کنم  من  در  کوی  محبت         شده ام     عابر     سرگردان 

خدایا چی میشد اگر روزهای من از لادن و شب بو سرشار بود ؟

 سلام مرا بپذیر

 مرا درون کاسه ای پر از اب بینداز و به پیراهنم پاکدامنی را بیاموز!خدایا چی میشد اگر شبهای من از تو خالی نبود چه می شد ازسیاره های دور برایم یک دسته گل می اوردی؟اگر تو در کنارم باشی دنیا را در قفسی میگذارم و از سقف ایوان اویزان میکنم اگر تو مرا به خانه ات راه دهی همه جنگلها را در گلدان کوچکی می کارم

خدایا چی میشد  اگر گاهی چند دقیقه با من زیر بارانهای پیاپی  قدم میزدی؟

چه میشد اگر در روزهای که دلم سخت گرفته بود دفتر شعرم را می خواندی؟

مرا بپذیر!با همین لباسهای ساده چرک الود با همین دستهایی که از شدت گناه کبود شده است

 با همین واژه های که گاه زبانشان میگیرد با همین دلی که علی رغم بدی هاییش دوست دارد

 در شبانه روز پنج بار صدایش را بشوید و روبروی تو باستد

انسان همیشه پیشرفت رو دوست داشته و داره

همیشه به فکر این بوده که همه چی رو تو چنگ خودش داشته باشه

همیشه میخواسته بهترین باشه

همیشه میخواد راحتی داشته باشه

همیشه . . .

ولی تا حالا به این فکر کرده که چرا این همه خوبیهارو باید به قیمت خیلی چیزها بدست بیاره؟

به این فکر کرده چرا همیشه باید اون راحت باشه ولی دیگر مخلوقات تحت فرمان؟

به این فکر کرده چرا باید همیشه دنیا به کامش باشه؟

ما میتونیم اونجور که میخواهیم باشیم ولی نه به هر قیمت

ما میتونیم بهترین باشیم

ولی یه کم . فقط یه کم اگه وجدان داشته باشیم حق کسی رو ضایع نمیکنیم

ما اگه بخواهیم میتونیم جوری زندگی کنیم که نه فقط خودمان بلکه دیگران هم لذت ببرن

ما میتونیم به جای اینکه دیگران رو از خودمون برنجونیم اونهارو به خودمون نزدیک کنیم

 ما خیلی کارها رو در صلح و آرامش میتونیم انجام بدیم

ولی چرا اینقدر خود خواه باشیم که دیگران به چشممان نیان؟

به این فکر کنیم که خودمان کی هستیم نه اینکه اونا کی هستن

بله باید اینجور باشیم تا زمین نخوریم یا اگه خوردیم کسی باشه دستمونو به طرفش دراز کنیم

اگه زیاد تفره میرم ببخشید

راحت بگم

هیچ گناهی ازاین بالا تر نیست گه دو عاشق رو به خاطرعشقشون مجازات کرد 

راهی که مستقیم به سمت خورشید میره باید جلوش پل ساخت نه دیوار

پس بیاییم فاصله ها رو کم کنیم