لیلی و مجنون 

شیرین و فرهاد

.

.

.

چرا این اسم ها واسه همیشه موندگار شدن؟

زیبایی تو اسمشون بود یا عشقشون؟

چرا فکر میکنید عشقو باید با اینها شناخت؟

وقتی اسمشونو میشنویم موهامون سیخ میشه

چشمهامون قرمز

ولی تا حالا بجز داستان عشقشون به زندگیشون فکر کردین؟

اونا واسه رسیدن به هدف چی داشتن؟

چرا اینقد سختی کشیدن؟

میشه اسمشو گذاشت سختی؟

نه

اونا زندیگی راحتی داشتن ؟

نه

پس چرا دوست داریم مثل اونا باشیم؟

مگه اونا به هدفشون رسیدن؟

همه میگن و ما شنیدیم که به خاطر این جاودانه موندن که عشقشون پاک بود

ولی من میگم :

اونا به خاطر هم همه کاری کردن فقط پیش هم نبودن

اونا با هم حرف نمیزدن؟

به یاد هم نبودن؟

واسه هم اشک نریختن؟

تو خواب هم نرفتن؟

روی همو ندیدن؟

چشماشونو نبستن و رخ یارو تجسم کنن؟

صدای همو تو ذهنشون نگه نداشتن؟

به انتظار دیدار تا هرجایی نرفتن؟

واسه هم چه ها که نکردن؟

گناهکار بودن؟

اونوقتها تلفن بود و با هم حرف نزدن؟

کامپیوتر بود و چت نکردن؟

مگر نه اینکه فقط میخواستن عاشق هم باشن تا اینکه مال هم باشن؟

خوب بودن و همون بودن کافی بود براشون

حالا چرا تو این زمانه خیلی ها فکر میکنن عشقها پاک نیست؟

والا به خودا پاکه.خوب به کی بگیم ما هم مثل اوناییم ؟

چرا باور نمیکنین؟

شاید عقیده شما پاک نیست که همه رو به چشم بد میبینین

عشقی که این همه سوال با خودش داشته باشه و 1 جواب براشون ندارین که منطقی باشه پاکه.

اگه به یکیشون جواب بدین به قول شطرنج بازها حرکت دوم مات میشین.

اگر هم جواب ندارین یا نمیدین حرکت اول