عشق مثل هوا در همه جا جاری است

عشق در لحظه پدید می آید ، دوست داشتن در امتداد زمان ، این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است

آه ... خدای خوب من ...
 من مدام تورا در خودم ضعیف می کنم و انرژی ها مثبت و زندگانی بخشت را میگیرم

 و به شیطان ( این مهمان ناخوانده درونی ام ) قرض میدهم
 شیطان مرا به چشیدن لذت های ناچشیده وسوسه میکند

 و من , گاهی یواشکی , آنموقع هایی که به تو میگویم من می روم بخوابم
 با شیطان می رویم به گردش در باغ گناه
از حق هم نگذریم , شیطان دوست خوش مشرب و خوشگذرانیست و از هر انگشتش هزار لذت  وسوسه انگیز می چکد
 آه ... خدا ی عزیز ...
 من می دانم که تمام خوبی ها از توست ولی گاهی به بدی احتیاج پیدا می کنم
 گاهی اوقات از کمبود پلیدی رنج میبرم
 نه اینکه شیطان مرا گول بزند ، نه ... که میدانم از شیطان قوی تر آفریدی ام
 اعتراف می کنم که به خواست خودم گام به گام با شیطان تا انتهای گناه , قدم برداشته ام
 آه ... خدای دوست داشتنی و زیبای من ...
 شیطان را برای چه به خلوتمان راه دادی ؟ ما که با هم مشکلی نداشتیم !
 من مطیع حرفای خوبت بودم و تو هم که جایگاهت را داشتی
 من که جز تو کسی را نمی شناختم ، من جز تو معبودی نداشتم
 نمی دانی وقتی شیطان برایم ترانه های هوس سر میدهد چگونه اختیار از کف میدهم و به رقص در می آیم
 شیطان دست مرا در دستهایش می فشارد و مرا می کشاند به تاریکی ها ، به جاهای ناشناخته

 می خندد و ناگهان رهایم می کند

 و من سرگردان در پلشتی و بیهودگی ... سرخورده از لذتی آنی و بی دوام

 باز اسمت را صدا می زنم و تو باز ...

 و تو باز می آیی .. مهربان و مادرانه ... گونه هایم را دست میگیری و مرا به قله های نور میبری ...

 خدایا ... نمی شود او را بکشی  ؟
 نمی شود بفرستی اش به زندان های گوآنتانامو  ؟
 نمی شود ماموریتی دیگر برایش دست و پا کنی ؟
 می دانم که از او قویتری ... گرچه من تو را در درونم ضعیف ساخته ام  ( ضعف از ذهن من است که نهایت درکش از تو همینقدر است )
 بگذار من و تو بی دغدغه , مثل قدیم هامان باشیم

 زیر همان درخت های سیب ... کنار همان چشمه های زلال ...
 آه ... خدای شاد و زیبای من
 من خسته شدم از این کش و قوس ها ...
 از این بیا و برو ها و رفتن و بازگشتن ها ...
 مرا به حال خویش در کنار خود رها کن
 شیطان را با همه آن وسوسه های لذت بخشش بفرست به دیاری دیگر
 من آرامش بین خودمان را بیشتر از این ها دوست دارم
 بگذار اندکی سر بر شانه هایت گذارده و بیاسایم

 آه خدای معطر و قوی من ...
 آه ... خدای دوست داشتنی من ...

سلام....امروز نمیخوام شعر بنویسم...نمیخوام متن بنویسم...میخوام چیزایی رو بنویسم..که توی دلمه...چیزایی که وقتی در ذهن مرور میکنم...مثل اشک از چشم هام جاری میشه و کسی نمیبینه...البته اونیکه دوسش دارم هم نمیبینه..چون نمی خوام ببینه...میترسم...ناراحت بشه...

شده  تا حالا دلتنگ عزیزتون باشین..؟...اونیکه دوسش دارین....مثل من...که

وقتی اون اتفاق وحشتناک براش افتاد....و خدا با یک معجزه واقعی....(اغراق نمیکنم..) نجاتش داد...و دوباره به من و خانوادش برگردوند....و اون جا بود که من دست خدا رو در زندگی دیدم...اونجا بود که من هر شب خدا رو شاکر بودم برای نجات عزیزم...و قسمش میدادم..که شفاش بده...و درست روز تولد حضرت علی (ع)...خدا بزگترین عیدی رو یه من داد..که اون از یه عمل سخت رهایی پیدا کرد... باورتون نمیشه..نمیدونم از کجا بگم....از چی بگم... یه اتفاق خیلی ناگهانی....باعث شد که عزیزه من 3 مهره کمرو دستش بشکنه....اما خدا یارش بود که وقتی از 9 متر ارتفاع سقوط کرد ....زنده موند ....

اتفاق بد دتری براش نیفتاد...خیلی سخت بود..خیلی....الان که دارم اینارو برای اولین بار مینویسم...دوباره مثل همون روزی که روی تخت بیمارستان دیدمش دارم اشک میریزم...من بعد از 24 ساعت از اتفاقی که براش افتاده بود با خبر شدم...و خدا میدونه فقط چه شبی رو گذروندم...اون شب....

...و اشک های من در اون لحظه ها هم از روی شادی برای زنده بودنش بود هم ناراحتی که هیچوقت دوست نداشتم عزیزمو با اون هیبت و عظمت روی تخت بیمارستان ببینم..کسی که وقتی راه میرفت زمین زیر گام های استوارش میلرزید..و من در اون روزهای سخت با گفتن اینکه روزهای شیرینمون بر میگرده...بهش امید میدادم..البته انچنان روحیه قوی داشت که من رو دلداری میداد..اما فقط پیش من ابراز ناراحتی میکرد از اون وضعش و نه پیش مادرش یا بقیه خونوادش...مثل یه کابوس بود...امیدوارم هیچ کدومتوی تجربه نکیند..دردناک بود...

وقتی بغض توی گلوت بود اما مجبور بودی جوری رفتار کنی که خونوادت نفهمن...فقط میدیدن...من دارم آب میشم....

نمیدونید چه روزایی بود...فقط دعا میکردم...بعد 15  روز که از بیمارستان میخواست مرخص بشه...خدای من...نمیتونستم اونجوری ببینمش...من اشک میریختم و اون لبخند میزد که چیزی نیست....اولین قدمهایی که بر داشت رو یادم نمیره....دلم میخواست پاهاشو ببوسم....

اونقدر خوشحال بودم که حد نداره..

والان اون دوباره راه میره...و زمین دوباره گام هاشو احساس میکنه...

هر وقت میبینمش...یاد اون موقع ها میفتم...دلم میخواد بغلش کنم و در آغوشش اشک بریزم...تا اروم بشم...

ما با هم هم کلاسی هستیم...و توی محیط دانشگاه باید یه مقدار مراعات کنیم...ولی وقتی اون ردیف جلو من میشینه..

و من نگاهش میکنم...نمیتونم از نگاه کردن بهش خودداری کنم...

توی دلم باهاش حرف میزنم....و اون انگار متوجه میشه که  من دارم باهاش حرف میزنم...برمیگرده و نگاهم میکنه...

و من میفهمم که اون حرفایی که باهاش میزنم توی دلم  رو فهمیده...ولی چه جوری فهمیده ..نمیدونم...انگار یه جورایی حس

میکنه...عجیبه ..نه؟...ولی واقعیت داره....

حسه عجیبیه...حس دوست داشتن...

اشک من  خودتو نگه دار
نیا پایین منو رسوا می کنی
آخه غم تو میون جمعی
چرا تنها  منو پیدا می کنی

می شکنی منو با نگاهی  پیش مردم
آخه ای چشم سیاه
خون قلب منو هر شب  جای باده
توی مینا می کنی
خون قلب منو هر شب  جای باده
توی مینا می کنی

می ریزه رو بالش من
هر شب این اشکای لرزون
بی تو من غمگین و تنها
من پریشون  دل پریشون

مستی ام رو تا سحر
پیمونه ام می بینه و بس
غنچه های اشکمو
دست غمت می چینه و بس

اشک من  خودتو نگه دار
نیا پایین منو رسوا می کنی
آخه غم تو میون جمعی
چرا تنها منو پیدا می کنی

می شکنی منو با نگاهت  پیش مردم
آخه ای چشم سیاه
خون قلب منو هر شب  جای باده
توی مینا می کنی
خون قلب منو هر شب ، جای باده
توی مینا می کنی

می ریزه رو بالش من
هر شب این اشکای لرزون
بی تو من غمگین و تنها
من پریشون  دل پریشون

مستی ام رو تا سحر
پیمونه ام می بینه و بس
غنچه های اشکمو
دست غمت می چینه و بس

اشک من  خودتو نگه دار
نیا پایین منو رسوا می کنی
آخه غم تو میون جمعی
چرا تنها منو پیدا می کنی

هوس کوچ به سرم زده. ...

شاید هم هجرت......

 نمی دانم. ....

ز این بی دلی هاخسته شدم....

 دستانم را به دستان هیچ کس می سپارم و

 
درد دل می کنم با درختان....

از دیوانگی هم خسته شدم. ...

 دستانم را به دستان هیچ کس می سپارم

. دیوانگی هم عالمی دارد....

سلام .

ساده بگم از طرف خودم . کسی که نمیدونم لایق هستم که خدا دعامو مستجاب کنه یا نه . تو این شبای ماه مبارک رمضان که مثل همیشه وقت این موضوعات به فکر دعا و عبادت هستیم و بقیه ایام رو مرخصی میریم . از خدا میخام که عاشق ها رو عاشق تر عشق هارو سخت تر سختیهارو بیشتر ولی وفاهارو مثل همیشه افزون تر بکنه برای همه عشاق واقعی که عشقو با همه سختیهاش دوست دارن و میدونن عشق اگه این همه مشکل نبود اسمش دوست داشتن بود .

بگین الهی آمین...     

شبی که آوای نی تو شنیدم
چو آهوی تشنه پی تو دویدم
دوان دوان تا لب چشمه رسیدم
نشانه ای از نی و نغمه ندیدم
تو ای پری کجایی؟
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی
من همه جا پی تو گشته ام
از مه و مهر نشان گرفته ام
بوی تو را ، ز گل شنیده ام
دامن گل از آن گرفته ام
تو ای پری کجایی؟
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی
دل من سرگشته تو
نفسم آغشته تو
به باغ رویاها چو گلت بویم
در آب و آیینه چو مهت جویم
تو ای پری کجایی
در این شب یلدا ز پی ات پویم
به خواب و بیداری سخنت گویم
تو ای پری کجایی
مه و ستاره درد من می دانند
که همچو من پی تو سرگردانند
شبی کنار چشمه پیدا شو
میان اشک من چو گل وا شو
تو ای پری کجایی؟
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی